Kot perski – pochodzenie, cechy oraz pielęgnacja

Jedną z najbardziej dystyngowanych i niezwykle pięknych ras kocich, są na pewno koty perskie. Warto wiedzieć, że jest to jedna z najstarszych ras na świecie i takie koty mają charakterystyczną, długą sierść oraz równie dobrze znany – kapryśny charakter. Mimo to dzięki swojemu wdziękowi są znane i uwielbiane na całym świecie.

Historia kotów perskich

Do Europy przywędrowały one, jak sama nazwa wskazuje z Persji (czyli terenów dzisiejszego Iranu), w mniej więcej XIII wieku. Na Starym Kontynencie pojawiły się podobno razem z rycerzami krucjat i wywołały niemałe zamieszanie wśród ludzi przyzwyczajonych do widoku kotów krótkowłosych. Te koty domowe, swą (dość masywną) budowę oraz niezwykły wygląd zawdzięczają dziko żyjącym w Azji Środkowej, niewielkim drapieżnikom z rodziny kotowatych – Manulom. Choć obecnie, patrząc na te dość leniwe zwierzęta, aż trudno wierzyć w linię genealogiczną, która łączy je z takimi drapieżnikami.

Perskie koty posiadają długą i gęstą okrywę włosową, która chłodzi je w gorące dni i grzeje w zimne. W związku z tak niezwykłym wyglądem, kiedy pojawiły się one w Europie, persy stały się symbolem zwierząt dystyngowanych, dlatego szczególnie chętnie wybierane były przez arystokratów, spędzając czas w ich salonach. Co ciekawe, koty te były tak pełne uroku, że w 1871 zdecydowano się urządzić pierwszą ich wystawę (w Londynie, w Crystal Palace). Od tego czasu ich hodowla zaczęła rozwijać się na naprawdę szeroką skalę, w co zaangażowana była sama brytyjska królowa Wiktoria.

Na początku zaczęto krzyżować je z Angorami – po to, by uzyskać jedwabistą sierść. Warto jednak wiedzieć, że koty perskie z epoki wiktoriańskiej nie były podobne do tych, jakie znane są obecnie – ponieważ w znacznym stopniu różnią się anatomią (szczególnie pyszczka). Jest to spowodowane całymi latami selektywnej hodowli, która zmieniła ich wygląd (co spowodowane było głównie „poczuciem estetyki” hodowców). Obecnie, tak jak i na całym w świecie, tak i w Polsce, koty perskie nadal cieszą się uznaniem: zarówno na salach wystawowych, jak i domach swoich właścicieli.

Specyfika rasy oraz usposobienie kotów perskich

Koty te występują w ponad 350 odmianach barwnych, tak więc trudno jest je tutaj wymienić. Warto jednak wiedzieć, że mogą być one: jednobarwne, dwubarwne, trzybarwne, dymne albo srebrzyste.

Charakterystyczne cechy kotów perskich:

• harmonijna budowa ciała,
• okrągła, dość duża głowa,
• krótki i szeroki, ale nie zadarty nos z wyraźnym „stopem”,
• zaokrąglone czoło, wydatne policzki i mocny podbródek,
• duże, okrągłe oczy,
• małe, lekko zaokrąglone, mocno oddalone od siebie i silnie owłosione uszy,
• krótka i masywna szyja,
• gęste, długie i jedwabiste w dotyku futro,
• krótkie ale silne nogi, z dużymi, okrągłymi łapkami (z kępkami włosów pomiędzy pazurami),
• krótki i krzaczasty ogon.

Według hodowców budowa ciała kota perskiego musi spełniać określone wymagania. Niemile widziany jest więc na przykład wąski tułów czy łęgowaty grzbiet. Oczywiście oprócz wyglądu, bardzo ważne jest także usposobienie takich kotów.

Są one przede wszystkim bardzo ugodowe, czasem ospałe i dość leniwe. Jednak ta łagodność w zachowaniu przekłada się na to, że mogą mieć dobry kontakt z dziećmi, oraz na to, że nie będą niszczyć mebli i wystroju mieszkania (przewracanie rzeczy może przydarzyć im się jedynie w okresie dzieciństwa).

Perskie koty bardzo lubią spokój i wygodę, nie zawsze szukają też towarzystwa ludzi. Bywają momenty, że siadają one w jakimś zakątku domu i siedzą tam, dopóki się im to nie znudzi. Choć w równym stopniu uwielbiają być one adorowane, siedzieć na kolanach i mruczeć. Jednak aby pokazać, że to one rządzą, nawet po takich pieszczotach potrafią udawać obojętność i manifestować zniewagę.

Nie zmienia to jednak faktu, że kiedy chcą, to potrafią być bardzo towarzyskie, dość szybko przywiązują się też do swojego właściciela. Małe kocięta perskie są wesołe i naprawdę szybko uczą się nowych rzeczy (np. na ostrzenie pazurków tylko w wyznaczonym do tego miejscu). Lubią też proste zabawki i co ciekawe – uwielbiają przeglądać się w lustrze. Już od początku życia warto też przyzwyczajać je do częstego (najlepiej codziennego) czesania.

Jak powinna wyglądać pielęgnacja kota perskiego?

Wspaniała i długa sierść kotów perskich, aby mogła naprawdę zachwycać i być zdrowa, wymaga włożenia w to wysiłku.

Opiekun kota musi pamiętać o:

1. Systematycznych kąpielach.
2. Codziennym czesaniu.
3. Odpowiedniej diecie.

Bez takich zabiegów futro kota perskiego będzie się plątać, a czasem nawet zbijać – wtedy jedynym wyjściem jest jego wygolenie. Oczywiście takich sytuacji trzeba za wszelką cenę unikać.

Oprócz sierści, bardzo ważną częścią w pielęgnacji są oczy kota. Płatkiem bawełnianym trzeba oczyszczać ich kąciki, by w czasie łzawienia (co zdarza się dość często), przy oczach kota nie wytworzą się rudawe zabarwienia.

Odpowiednie zadbanie o wygląd i samopoczucie kota perskiego sprawi, że oprócz pięknego wyglądu, odwdzięczy się on także dobrym nastrojem. Co ważne, pielęgnacja opisywanej tu rasy jest i tak mniej wymagająca niż opieka nad kotami o innych rasach. Właściciele, którzy będą dobrze pilnować obowiązków związanych ze swoim zwierzakiem, będą mogli cieszyć się jego towarzystwem przez około 13, a nawet 15 lat.