Jaki wąż na początek?

Węże to fascynujące, ale dla niektórych nieco straszne zwierzęta. Strach przed nimi związany jest z kreowaniem złego wizerunku węży. Dobra wiadomość jest taka, że istnieją gatunki przeznaczone do hodowli – łagodne, niezbyt wymagające, a przede wszystkim niewyposażone w truciznę. Popularność węży do samodzielnych hodowli stale zbiera swoje żniwo, poszerzając tym samym grono miłośników tych ciekawych zwierząt. Może do nich dołączyć? Przekonaj się sam!

Jaki wąż do domu?

Do najpopularniejszych gatunków należą węże połozowate (np. zbożowe), dusicielowate oraz pytonowate. Trzeba dodać, że w niektórych krajach dopuszcza się do samodzielnej hodowli węże jadowite, jednak w naszym kraju jest to prawnie zabronione. W dobrych warunkach wąż zbożowy może żyć ponad 20 lat!

Najczęściej wybierany jest wąż zbożowy, więc warto na początek skupić się na nim. Naturalnym środowiskiem węży zbożowych są środkowo oraz południowo-wschodnie tereny Stanów Zjednoczonych. Wąż zbożowy preferuje gęste lasy, pola rolnicze lub nieużytki rolne. Pomimo spędzanie czasu głównie na ziemi, to wspinanie się na gałęzie drzew nie jest dla niego żadnym problemem. Mało tego, dobrze sobie radzi również w wodzie. Osiąga z kolei średnie rozmiary – przeciętna długość węża to ok. 1,5m. Największe okazy mierzą blisko dwa metry.

Ze względu na swój łagodny charakter i piękne umaszczenie, wąż zbożowy chętnie wybierany jest do hodowli na całym świecie. Podstawowe ubarwienie węża jest pomarańczowe lub brązowe. W rzadkich przypadkach można spotkać też przedstawicieli tego gatunku w kolorze bardziej wyblakłym lub niemalże całkowicie białym. Węże zbożowe mają bardzo zindywidualizowany wygląd, więc każdy, jaki wybierzesz, będzie wyjątkowy!

Co je wąż zbożowy?

Wąż zbożowy jest mięsożerny. Do jego podstawowej diety można zaliczyć niewielkie gryzonie i jaszczurki. Chętnie posmakuje też ptaków lub nietoperzy. Na łowy wychodzi porankami, następnie wypoczywa, aby zebrać siły na wieczorne polowanie. W poszukiwaniu jedzenia jest w stanie zajrzeć w każdą dziurę – nic go nie zatrzyma, nawet ludzkie domostwa. Nie jest jednak agresywny, choć próba zatrzymania węża może skończyć się na wykorzystaniu przez niego niewielkich kłów.

W przypadku samodzielnych hodowli musisz nastawić się na to, że węże zbożowe żywią się zwierzętami stałocieplnymi. W związku z tym musisz być gotów, aby móc nakarmić go żywym pokarmem. Na szczycie jadłospisu królują mysie oseski – kilku lub jednodniowe. Z biegiem czasu możesz podawać mu nieco większe szczurze oseski, podrośnięte myszy, myszki bieguski lub nawet miesięczne szczury. Gdy wąż będzie już dorosły (odpowiednio o wadze 150-270g) możesz podawać mu dwumiesięczne szczury.

Czym karmić węża?

Jesteś wrażliwy? Możesz nauczyć podawać wężowi martwy pokarm poprzez pęsetę. Wymaga to mnóstwa cierpliwości i wprawy, ale warto w sytuacji, kiedy jesteś nadwrażliwcem.

• dorosłe osobniki nie muszą być karmione zbyt często – raz na dwa lub trzy tygodnie powinien wystarczyć,
• młode węże należy karmić do dwóch razy w tygodniu.

Może się zdarzyć, że wąż zbożowy po prostu nie będzie chciał jeść. Węże mogą odmówić posiłku to przed wylinką (zrzucaniu skóry) lub – w przypadku samic – w wyniku ciąży. Zwierzę może nie jeść też zbyt dużych lub chorych ofiar, dlatego zawsze obserwuj jego zachowanie tak, aby móc prawidłowo zareagować w przypadku, np. choroby.

No i jeszcze jedno – nie baw się w myśliwego. Nie poluj samodzielnie na szczury lub myszy, ponieważ mogą być one zwyczajowo chore lub źle odżywione. Dużo lepszym pomysłem jest kupowanie specjalnych zwierząt karmowych ze sprawdzonego źródła.

Podsumowując, węże zbożowe znane są z niezbyt wygórowanych wymagań. Są mało kłopotliwe w hodowli, dlatego zadbaj na początku o odpowiednie warunki bytowe. Pamiętaj, aby przed każdym wyciągnięciem ręki koniecznie myć dłonie. Pozostały zapach po jedzeniu może zirytować zbożówkę – trzęsie przy tym ogonem i wygina się jak grzechotnik, co może źle kojarzyć się amatorom.