Sznaucer skąd się wział i jaki jest?

Żadna z istniejących na świecie ras psów nie powstała nagle. Ciekawi Cię jak powstał Sznaucer?

Proces tworzenia psa konkretnej rasy to bowiem długotrwała praca hodowlana, wymagająca wielu przemyślanych krzyżówek, które ostatecznie doprowadzą do uzyskania czworonoga o pożądanych cechach i określonym wyglądzie. Nie inaczej było w przypadku niezwykle popularnych sznaucerów.

Ta powszechnie znana i lubiana rasa w systematyce kynologicznej jest przyporządkowana do grupy pinczerów. Jak to się zatem stało, że te brodate, szorstkowłose psy znalazły się w grupie psów, których wygląd znacznie odbiega od tego, jaki prezentuje sznaucer.

Sznaucer i jego przodek

Istnieją dowody na to, że przodkiem sznaucera był pinczer stajenny, pies którego zadaniem było pilnowanie dobytku, a przede wszystkim wyłapywanie szczurów, które w XVIII wieku były w Europie plagą.

W wyniku krzyżówek pinczera z innymi rasami, prawdopodobnie z szorstkowłosymi terierami i szpicami wilczastymi, udało się uzyskać psa o jeszcze lepszych cechach, który jeszcze lepiej znosił trudy pracy w gospodarstwie.

Rasa ewaluowała, a przełomowym dla niej momentem był podział pinczerów na gładko i szorstkowłose. W 1870 roku po raz pierwszy pinczery szorstkowłose pojawiły się na ringu wystawowym, a pies o imieniu Schnauzer okazał się zwycięzcą. Przypuszcza się, że to od tego właśnie psa, rasa wzięła swoją nazwę. Istnieją także hipotezy, że nazwa rasy wywodzi się od niemieckiego słowa Schnauze, co w tłumaczeniu oznacza, pysk lub brodę.

Nie ma jednak wątpliwości co do tego, jaki pies posłużył do pierwszego opisu rasy. W 1880 roku pies o imieniu Souris stał się protoplastą rasy i na podstawie jego wyglądu Richard Strebel stworzył wzorzec rasy. I tak rozpoczęła się długa, trwająca do dziś historia sznaucerów.

Sznaucer występuje w trzech odmianach

Odmiany dzisiejszego sznaucera to:

• sznaucer miniaturowy
• sznaucer średni
• sznaucer olbrzymi

Wszystkie te odmiany powstały w podobnym czasie i równolegle były kształtowane. Pochodzą także od wspólnych przodków, którzy w XIX wieku zamieszkiwali południowe Niemcy i Szwajcarię. Ówczesne pogłowie tych psów charakteryzowało się podobnym wyglądem i było zbliżone typem. Zdarzały się jednak osobniki o znacznych różnicach w wielkości. Protoplaści dzisiejszych sznaucerów pozostawali głównie w rękach pastuchów, stajennych czy woźniców, którzy rozmnażali je według własnych potrzeb i uznania. Zmieniło się to dopiero w 1895 roku, kiedy to Josef Berta założył Klub Hodowców Sznaucerów. Powstały pierwsze księgi rodowodowe, a hodowla tych psów zaczęła podążać w kierunku wzmocnienia pożądanych cech charakteru i ujednolicenia wyglądu rasy.

Jak wygląda sznaucer?

Chyba nie ma osoby, która by nie wiedziała jak wygląda pies rasy sznaucer. Ten czworonóg o charakterystycznej prostokątnej głowie, krzaczastej brodzie oraz wąsach od razu rzuca się w oczy.

Elegancka, nieco kwadratowa sylwetka i szorstki włos okrywowy to także typowe cechy dla psa tej rasy. Sznaucery występują w różnych odmianach kolorystycznych, ale chyba najbardziej popularne jest umaszczenie czarne, jak również sierść w kolorze pieprz i sól. Zdarzają się także białe sznaucery, ale kolor ten został oficjalnie uznany tylko w odmianie miniaturowej. U sznaucerów średnich i olbrzymich ta barwa sierści nie jest akceptowana przez organizacje kynologiczne.

Aktywny, łatwy w szkoleniu pies

Sznaucery to psy posiadające spore pokłady energii, lubiące różnego rodzaju formy aktywności fizycznej, a przede wszystkim psie harce i zabawy. Ze względu na żywy temperament i posiadaną inteligencje, świetnie nadają się do wszelkiego rodzaju sportów kynologicznych. Są wręcz stworzone do długiej i ciężkiej pracy. Niezwykle szybko się bowiem uczą i łatwo je ułożyć.

Niestety monotonne ćwiczenia i częste powtórki powodują, że pies zaczyna się nudzić i czasami odmawia współpracy. Z tego powodu wymagają doświadczonego przewodnika, który potrafi odpowiednio zmotywować psa do pracy.

Psy tej rasy nie są rzadkością na zawodach agility, pokazach posłuszeństwa czy też obrony. Sprawdzają się także w takich dyscyplinach jak flyball czy tropienie, w którym niezwykle przydatny jest silnie rozwinięty zmysł węchu.

Inteligentny i aktywny pies nie dla każdego

Choć wydawać by się mogło, że sznaucer ze względu na stosunkowo łagodny charakter, inteligencje i żywy temperament nadaje się dla każdego, to rzeczywistość pokazuje zupełnie co innego.

Okazuje się, że psy tej rasy mają silną potrzebę bezpośredniego przebywania i pracy z człowiekiem. Cechy te sprawiają, że źle prowadzone, izolowane i trzymane w odosobnieniu mogą stać się kłopotliwe, a co więcej, izolacja od człowieka może trwale odbić się na ich psychice. Dlatego jeśli brakuje nam czasu na wspólne spacery, szkolenie i zabawy z psem, lepiej zdecydować się na inną, mniej wymagającą rasę.

Szczęśliwy sznaucer bowiem to ten, który może towarzyszyć swojemu przewodnikowi w niemal każdej sytuacji, a jego pan potrafi znaleźć mu zajęcia, które rozładują nadmiar drzemiącej w psie energii i umiejętnie zmotywuje go do różnego rodzaju aktywności fizycznej.