Kot norweski leśny – jaki jest?

Dziś jest przedstawicielem jednej z najpiękniejszych ras kotów. Pierwsze doniesienia o jego istnieniu pochodzą z pism z XIIIw., jednak jego pojawienie datuje się o wiele wcześniej.

Dokładna historia nie jest znana. Za najbardziej prawdopodobną wersję pojawienia się kota norweskiego, należy przyjąć, że rasa ta stanowiła krzyżówkę krótkowłosych kotów, które Wikingowie przywieźli do Norwegii z terenów Wielkiej Brytanii, z kotami, które zawędrowały do skandynawskich lasów podczas wypraw krzyżowych (najprawdopodobniej tureckiej angory). Kot norweski pochodzi oczywiście z Norwegii. Czym się charakteryzuje? Jak należy go pielęgnować? Sprawdzamy.

Norweg na polskie czy syberyjskie warunki?

Koty norweskie imponują przede wszystkim olbrzymią wytrzymałością na trudne warunki klimatyczne. Z reguły są dosyć duże, ważą ok. 4,5-8 kg. Charakterystyczna głowa sprawia, że koty te łatwe są w identyfikacji.

Wyróżnia się ona kształtem trójkąta równobocznego z wyrazistą i tak specyficzną dla tej rasy prostą linią, która nie posiada załamań i biegnie pod kątem od czoła, do nosa.

Koty norweskie posiadają duże uszy, które wieńczą rzucające się w oczy pędzelki, przypominające nieco te, które tak dobrze znamy z wyglądu rysia.

Oczy mają charakter owalny i lekko skośny. To, co najbardziej wyróżnia koty norweskie to ich długi i puszysty ogon. Są to także koty silne, które posiadają mocne kończyny.

Przystosowanie kota norweskiego

Kot norweski słynie z niespotykanego u innych kotów domowych wysokiego przystosowania do bytowania w trudnych warunkach atmosferycznych. Dzięki dwuwarstwowej okrywie włosowej oraz opuszkach łap zabezpieczonych przed zimnem, idealnie znosi trudne zimowe warunki i dobrze czuje się podczas panującego chłodu. Wyróżnia się także niespotykaną u innych ras umiejętnością schodzenia z drzewa głową w dół. Umiejętność tę zawdzięcza pochodzeniu. Kot norweski przez wieki żył bowiem w skandynawskich lasach, a bytowanie z drzewami wykształciło w nim tę cechę.

Charakter kota norweskiego

Kot norweski łączy w sobie dwie, jak mogłoby się wydawać sprzeczne cechy charakteru. Z jednej strony wyróżnia się silnym temperamentem. Jest to kot bardzo energiczny i żywiołowy, który zachwyca wręcz aktywnością fizyczną.

Uwielbia skakać i wspinać się. Zdecydowanie nie jest kotem, który będzie leżał na kanapie i leniwie przyglądał się mieszkańcom.

Z drugiej strony jest to kot bardzo przyjazny i miły, łagodny i niekonfliktowy. Idealnie nadaje się na zwierzę do domu, w którym wychowują się małe dzieci.

Kot norweski nawiązuje bardzo bliskie relacje i w wysokim stopniu przywiązuje się do swojego właściciela. Jednocześnie, potrafi bywać nieufny wobec obcych. Co ważne, kot ten może bez trudu zaprzyjaźnić się z psem, jest wysoce tolerancyjny.

Co je kot norweski i jak należy go pielęgnować?

Żywienie kota norweskiego wymaga pomysłowości. Nie jest to bowiem kot, który zadowoli się stałą dietą. Jego pokarmy powinny być różnorodne i zmienne. Zadowoli się jednak zarówno pożywieniem gotowym, jak i naturalnym.

Najlepszym składnikiem menu kota norweskiego są różnego rodzaju mięsa oraz ryby. Należy jednak pamiętać, by nie podawać cały czas tego samego.

Pielęgnacja za to wygląda o wiele łatwiej. Kot norweski bowiem rzadko się kołtuni. Wyczesanie raz w tygodniu w pełni wystarczy, by zachować estetyczny wygląd zwierzęcia.

Czy kota norweskiego da się wyszkolić?

Wielu pasjonatów kotów zastanawia się, czy kot norweski da się wyszkolić. Tak, zwierzę wykazuje bardzo wysoką inteligencję i idealnie nadaje się do szkolenia, co w przypadku kotów jest raczej rzadkością. Z powodzeniem uda się nauczyć takich sztuczek jak aportowanie czy podawanie łapy. Ta cecha zdecydowanie budzi podziw i sprawia, że koty te są jeszcze bardziej przyjazne i idealnie odnajdą się w domu z dziećmi.

Zagrożenie chorobami

Pochodzenie z trudnych klimatycznie terenów skandynawskich, wykształciło w kocie norweskim wysoką odporność na zachorowania. Jednak rasa ta jest narażona na występowanie choroby dziedzicznej. Polega ona na występowaniu wadliwej mutacji glikogenu, która przyczynia się do zaburzenia procesu trawienia glukozy. Choroba ta jednak nie jest częsta i żeby wystąpiła, wadliwe geny muszą być przekazane przez obydwoje rodziców.

Kiedy kot norweski okaże się dobrym towarzyszem?

Kot norweski idealnie sprawdzi się w domu przestronnym, w którym będzie mógł zaspokoić swoją potrzebę do aktywności fizycznej. Właściciel musi liczyć się z faktem, że kot może wskakiwać na szafy, regały i inne meble oraz ochoczo hasać i biegać po całym mieszkaniu.

Kot odnajdzie się zarówno w warunkach niewychodnych, jak i w domach otwartych z ogrodem. Jest bardzo przyjazny i przywiązuje się do właściciela, toteż będzie idealnym wyborem dla ludzi, którzy lubią okazywać czułość i interesują się życiem swojego pupila. Nie oznacza to jednak, że kot jest pozbawiony tak właściwej cechy gatunkowej, jaką jest indywidualizm.

Jest on pewny siebie i wspólną zabawę ustala na swoich warunkach. Chwile czułości przerywa, kiedy nie ma na nie ochoty i należy to uszanować. Choć jest miły i spokojny, nie należy być wobec niego natrętnym. Łatwo nawiązuje kontakty i jest łagodny, co sprawia, że jest idealnym towarzyszem dzieci.